त्या दिग्विजयी, दानविक्रमी, अशरण सूर्यपुत्र कर्णाला हे एकविसावे अर्ध्य देण्यासाठी जलांजली उचलली लेखणी हाती घेतली मात्र, कुठूनतरी सरसरत एक विचारलहर आली आहे. नेहमीसारखी हो आजळ गंगेच्या जलाने भरून ओसंडत नाहीय. ते तर आहेच पण त्यात लोकगंगेच्या निरपेक्ष प्रेमाचे सुगंधित केशरही नकळत मिसळले आहे! रख्या एकविसाव्या शतकाच्या भूकंपासारखे हादरे देत येऊ घातलेल्या घटनांच्या सुरुवातीस मृत्युंजयाची ही `एकविसावी` आवृत्ती पूर्वीच्याच उत्साहाने प्रकाशित होत आहे वीस व एकवीस हे अंक आपपतः जुळून आले आहेत. म्हणूनच मनात विचार येऊन गेला. येणाऱ्या शतकात या सूर्यपुत्राच्या कथेचं स्वागत कसं होईल? ती वाचकांना शिळी म्हणून नकोशी वाटेल? अंतरंगातला मलाच अपरिचित असलेला एक आदिम आवाज ठासून सांगतो आहे "मुळीच नाही! मृत्युंजय शिळी होणार नाही. तो पूर्णतः वाचकांचा ऐवज आहे.ती सूर्यपुत्रकथा आहे. उलट दिवसागणिक, तासागणिक, क्षणागणिक झपाट्यानं विकसित होणाऱ्या विज्ञानाच्या पाठबळावरच वाचकाला या कलाकृतीच्या दोन ओळींमधला अव्यक्त आशय अधिक मात्रेन भिडत जाणार आहे!" मी या विषयी मनोमन पूर्णतः निश्चित आहे. -शिवाजी सावंत