कविता हा मानवी अभिव्यक्तीचा आद्य स्वर आहे. माणसाला हव्या असणाऱ्या सर्जनशील आणि विचारशील जगाची निर्मिती कवितेतून होत असते. मराठी कवितेचा या अनुषंगाने विचार केला तर मराठी कविता मध्ययुगीन काळापासून माणसाच्या जगण्याशी जोडलेली आहे. मध्ययुगीन वारकरी संप्रदायाची कविता याचे उत्तम उदाहरण आहे. ज्ञानेश्वर, नामदेव ते तुकारामांपर्यंतच्या संत प्रभावळीत अठरापगड जातीतले स्त्रीपुरुष कविता लिहीत होते. विसोबा खेचर यांच्यापासून चोखामेळापर्यंत ही परंपरा व्यापक झालेली दिसते. यात मुक्ताबाई, जनाबाईपासून ते तुकाराम शिष्या, बहिणाबाईपर्यंत स्त्रिया कवितेतून अभिव्यक्त झालेल्या दिसतात. वारकरी संप्रदायाच्या कवितेची पूर्व परंपरा लक्षात घेतली तर ती लोकमानसातील मौखिक काव्य परंपरेने प्रभावित झालेली दिसते. सांप्रदायिकता आणि तत्वविचार या दोन्ही दृष्टिकोनातून विचार केला तर संत कवितेवर बौध्द विचार परंपरेचा स्पष्ट प्रभाव दिसतो. मुक्ताबाई आणि जनाबाई यांच्या कवितेचे नाते थेरीगाथेशी असलेले दिसते. संतांनी निर्माण केलेल्या विठ्ठल भक्तीची परंपरा ही सर्वसामान्य लोकमानसातून आकाराला आलेली दिसते. `बहुजन हिताय, बहुजन सुखाय` या बौध्द विचारांशी या कवितेचा अनुबंध आहे.